Emoties bij ernstige en/of chronische ziektes
De diagnose van een ernstige of chronische ziekte komt als een donderslag bij heldere hemel.
Zelfs al heb je al lang het vermoeden dat je iets ernstigs mankeert, de uiteindelijke bevestiging door de arts is als een mokerslag.
Je lichaam gaat bij het horen van de diagnose direct in een overlevingsfase.
Meestal bespreekt de arts dan de mogelijkheden van behandelingen en doet hij voorstellen ed maar jij hoort daar niets van.
Het deel van de hersenen dat rationeel denkt is even uitgeschakeld door emoties van angst, onmacht, woede.
Binnenin je hoofd is het op dat moment één grote puinhoop van emoties.
Deze puinhoop moet eerst op orde worden gebracht, daarna kan jij deftige afspraken maken met de artsen voor een behandeling.
Ook tijdens het doormaken van de ziekte zullen negatieve emoties geregeld de kop opsteken.
Vechten tegen een ziekte betekent een lange moeilijke strijd met een onzekere uitkomst.
En natuurlijk is er ook nog de omgeving van de patiënt.
De mensen die instaan voor de dagelijkse verzorging en steun, de partners die ook meeleven met de zieke.
Ook zij worden meegesleurd in de emotionele rollercoaster van de patiënt terwijl er van hen wordt verwacht dat ze er ten alle tijden blijven staan.
